ინტერვალი

როდესაც დატვირთული დღის სიმძიმე არ მაძინებს, მშვენიერი გამოსავალია შემოვიდე აქ და დავწერო რაიმე კარგზე… ბევრი ფიქრი არ დამჭირდა “კარგის” საპოვნელად. მიყვარს ყველაფერი ქართული, ბევრი რამე გვაქვს ისეთი, რაც დიდი ისტორიისაა და შესაბამისად უფრო ღირებულია, მაგალითისთვის მახსენდება: ღვინო, არქიტექტურა, ანბანი, ცეკვა… მაგრამ, სუსტი მხარეებიც გვაქვს. სისუსტე სულაც არაა ნაკლი, რადგან შესაძლებელია სიძლიერედ ვაქციოთ. შორიდან მოვუარე და მივედი სათქმელამდე, ძალიან მიყვარს ქართული მუსიკა და ყოველთვის ვადევნებ თვალს. არა რომელიმე კონკრეტულ ჟანრს, არამედ ყველაფერს, ხატია წერეთელით დაწყებული, ბუნიათიშვილით დამთავრებული. ხოდა თანამედროვე  ქართული მუსიკა, რაც ერთი შეხედვით სუსტია “წერეთლების”, “თედიაშვილებისა” და “ჩხეიძეების” ფონზე, აქა-იქ გამოანათებს ხოლმე “გოგიტიძეებით”, “ყანჩელებით” და  “დიასამიძეებით”.

ხოდა დღეს ერთ-ერთ გამონათებაზე მინდა დავწერო. გუშინ ვიპოვე ეს ჯგუფი, სახელად – “ინტერვალი”, პიარისთვის არავის დავუქირავებივარ, უბრალოდ იმდენად მომეწონა, მინდა გაგიზიაროთ.

და თუ შენს თავში ფიქრები გაბლანდულია და თანაც, ნეირონული ქსელებით გაბმულია, ყოველდღიური ფერიცვლის მორევში უცებ გაჩნდება შენს ფლეილისტში “ინტერვალი” და ის ოთხი მუსიკა, რომელიც სულ დიდი 5 თვეა რაც დაიბადა, შენს გონებაში შემოიჭრება და თანაც, ისე შემოიჭრება, რომ მათ მუსიკებს შორის ინტერვალი დღითიდღე შემცირდება. თუ “გაგიმართლათ” და ჩემნაირი მსმენელი ხართ, იმდენჯერ მოუსმენთ სანამ ტვინის უჯრედები არ გაგეხეხებათ.

მიუხედავად იმისა, რომ დღევანდელ სამყაროში გაცილებით უფრო ნაკლებად გვიწევს ფიზიკური ლოდინი, რადგან განვვითარდით ასე თუ ისე და წერილი ესემესმა ჩაანცვლა, ცხენი მანქანამ, ბიბლიოთეკა გუგლმა, ჟეტონები ბარათებმა (მეტროში) და ა.შ მაინც გამუდმებით ველოდებით ვიღაცას ან რაღაცას ცხოვრებისაგან. და კი, დამღლელია გამუდმებული ლოდინის რეჭიმი, ალბათ მაგიტომაც შემოეწერათ ასეთი სიმღერა…

31 ოქტომბერს, 6 საათზე მათი კონცერტი იმართება, თსუ-ს სააქტო დარბაზში, ხოდა ძალიან მაინტერესებს როგორი საღამო გამოვა, დასწრება თავისუფალია და იქნებ მოხვიდე კიდეც…

ტანი ეხება და ჰყვება ხმას, ეს ხმა ამ ტანის ფორმას ჰგავს, ბგერები ეხებიან კანს და ტოვებენ დახორკლილ კვალს.

და ბოლოს, გემრიელი ლუკმა შემოვინახე, ალბათ სიყვარულის მერე ზღვაზე თუ დაუწერიათ მუსიკოსებს სიმღერები, ვაჭა ფშაველა კარგად გამოხატავს ზღვის სიდიადეს როდესაც ამბობს – ზღვაში ბევრი წყალი ერევა, მაგრამ ზღვას მაინც ზღვა ჰქვიან და ზღვაც იმიტომ არის, რომ ყველა იმ მდინარეთ იტევს, ისისხლხორცებს და საკუთარს დიდებულს სახელს არა ჰკარგავსო.

ხოდა ჩემო მკითხველო, შენთან დავტოვე ჩემი ჩაფიქრებული ცა, დიდხნიანი პაუზის შემდეგ მემგონი დავბრუნდი და გიტოვებ მუსიკალურ ზღვას, შემდეგ პოსტამდე ❤

წუხილი არ შველის

თვალშისაცემია ოცდამეერთე საუკუნის ქართველი ახალგაზრდობა, როგორი სევდიანია, როგორი დეპრესიული, ალბათ ამიტომაც მოსწონთ განსაკუთრებით ფოლკნერი, ჰემინგუეი, კაფკა.. ერთნი დამძიმებულები დადიან გრძნობებისაგან, ფიქრებისაგან, სევდისაგან და ეძებენ ვინმეს ვინც მათ გაუგებს. თითქოს დეპრესია მოდაში შემოვიდა, მაგრამ მოდას ის უძლებს, რაც მოთხოვნადია. ფაქტია, რომ რაღაც ძალიან გვაწუხებს, ვზივართ „ყაყში„ და ვერაფერს ვცვლით უკვე მერამდენე წელია. დღეს ორი ახალგაზრდა ადამიანის თვითმკვლელობის შესახებ გავიგე, ყველა ერთბაშად ალაპარაკდა, საყოველთაო დატირება გაიმართა Facefook-ზე, თანაც მერამდენე. საინტერესოა რამდენჯერ უნდა გაგვილაწუნონ, რომ გამოვფხიზლდეთ, რამდენი ადამიანი უნდა შევიწიროთ, რომ აზროვნება შეგვეცვალოს.

დღეს 16 წლის თამარ მახარაძემ მოიკლა თავი, რადგან მასზე 22 წლის მამაკაცმა ფსიქოლოგიურად იძალადა! მსხვერპლს ინტიმური ხასიათის ფოტოები და ვიდეობი გააგზავნინა, შემდეგ კი მათი გამოქვეყნებით ემუქრებოდა. პატარა გოგონამ კი გამოსავალი თვითმკვლელობაში ნახა, რადგან ამ ყველაფრის საჯაროობას სიკვდილი არჩია. ალბათ სწორედ იმიტომ, რომ რასაც საზოგადოება დამართებდა მას, სიკვდილზე უარესი იქნებოდა.

ასევე დღეს დაასრულა სიცოცხლე, საკუთარი ხელებით, მათე კვარაცხელიამ. საკუთარ ფეისბუკ გვერდზე გამოაქვეყნა თავისი ფოტო და თან დაურთო ერთ-ერთი ბლოგერის ჩანახატი.

გამოქვეყნებული პოსტი:https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=686835255007096&id=100010418821202

ჩანახატის მისამართი: ხვალ შეიძლება აღარც ვიყო

სუიციდი მართლაც რომ უდიდესი ტრაგედიაა, რამოდენიმეჯერ წავიკითხე ტექსტი და ეს ვერაფერს ხსნის, მხოლოდ დაზომბირებული საზოგადოება მიზეზი ვერ იქნება, რაღაც უფრო დიდი იმალება. დიდი ალბათობით დეპრესიისაგან იტანჯებოდა, რასაც სჭირდება ანტიდეპრესანტები, რისი კულტურაც საქართველოში ზოგადად არ არის. ანაც სხვა მიზეზი რომელსაც ჩვენ ვერ დავადგენთ, მაგრამ შეგვიძლია მსგავსი ისტორიები აღარ შევქმნათ ჩვენს გარშემო.

• უკეთესი მშობლები გავხდეთ, უფრო ყურადღებიანები და სამაგალითოები. არ გავზარდოთ მოძალადეები რომლებიც სხვის შვილებს სიცოცხლეს მოუსწრაფებს და უფრო მეტი ყურადღება მივაქციოთ რათა მათი ჩიხიდან გამოყვანა შევძლოთ.
• უკეთესი მეგობრები ვიყოთ, თბილები, ვაგრძნობინოთ ადამიანებს, რომ ძვირფასები არიან ჩვენთვის და მნიშვნელოვნები. გაჭირვებაში როდესაც აღმოჩნდებიან, ხელი არ ვკრათ და დავეხმაროთ.
• უკეთესი დები და ძმები ვიყოთ…
• უკეთესი მასწავლებლები, ტოლერანტობა ჩავუნერგოთ ახალგაზრდებს რათა ისეთები მივიღოთ ერთმანეთი, როგორებიც სინამდვილეში ვართ.
• უკეთესი მეზობლები ვიყოთ, სხვისი ცხოვრება ფეხებზე დავიკიდოთ და საკუთარს მივხედოთ.

უკეთესები გავხდეთ💓

უბედურების მოლოდინში

“ცუდი“ და “კარგი“ ძალიან ზოგადი სიტყვებია და მათი მნიშვნელობა იმდენად ფართოა, რომ ხშირად დამაბნეველიც კია. მიუხედავად ამისა, მაინც ამ სიტყვებს გამოვიყენებ. ამ სამყაროში ცუდს ყოველთვის ანაცვლებს კარგი და პირიქით. ეს იმდენად გამიჯდა ტვინში, სისხლში, მთლიანად სხეულში, რომ გამუდმებით ვცდილობ განვსაზღვრო რომელ პერიოდში ვარ ახლა და წინ რა მელის. საკუთარ უბედურებას წინასწარ ვგრძნობ და საშინელი გრძნობაა, როდესაც არ შეგიძლია შეაჩერო. მაგ დროს საკუთარ თავზე დიდად არც გეფიქრება, გირჩევნია შენ გარდაიცვალო ვიდრე საყვარელი ადამიანების ტკივილს ჩახედო თვალებში.

ახლობელი ადამიანის ტკივილი უფრო მწარეა ზოგჯერ, ვიდრე საკუთარი.

ანაც…

ტკივილი ვინმეს საკუთრება სულაც არაა და მას საკუთარი გამზიარებლები ჰყავს.

საკუთარი ცხოვრების პერიოდები კარგად შევისწავლე. 2015 წელს, როდესაც ავარიაში მოვყევი, დღემდე მახსოვს ძალიან უცნაური გრძნობა, საკმაოდ სასიამოვნო – ვგრძნობდი, რომ „ცუდი„ გადავლახე და კიდევ ცოტა ხნით მაინც „კარგის„ დრო მოდიოდა. ამაზე არასდროს მისაუბრია, და ვფიქრობდი, რომ სულელური ფიქრები იყო, რომ რაღაცებს ვაბუქებდი, მაგრამ დღეს Fcebook-ს ვსქროლავდი, რომ ერთ-ერთი გვერდის პოსტი ამიმიგდო, წარწერით:

უბედურების მოლოდინი უფრო მწარეა, ვიდრე თვით უბედურება, განსაკუთრებით მაშინ, როცა ბოლო აღარ უჩანს ამ განსაცდელსა და შიშს.

დანიელ დეფო

როდესაც ეს წავიკითხე, ძალიან გამიხარდა, რომ ეი. ეს ბუნებრივია, რომ ადამიანები წინასწარ განიცდიან მოსალოდნელ უბედურებას. ბოლო ერთი კვირაა ნორმალურად არ მძინავს, განვიცდი რაღაც არარეალურს, მინდა ამაზე ვინმეს ვესაუბრო და მან დამამშვიდოს, მაგრამ ვიცი რომ ვერავინ გამიგებს, დედას შევაშვინებ. ამიტომაც მემგონი აქ, ამის დაწერით რაღაც მომეშვა.

ჩემი დაბადება🌠

29 ივლისი დაიწყო, დაიწყო და თანაც როგორ… ეს ის დღეა როდესაც კიდევ უფრო ვხვდები, რომ სამყაროში ყველაზე ძვირფასი მეგობრები არიან. ვერანაირი სხვა მათ ვერ ჩაანაცვლებს, როგორ ვცდილობ ვიყო მეც კარგი მეგობარი, არ ვიცი რამდენად გამომდის, თუმცა ვაღიარებ რომ ძნელია. ახლა სოფელში ვარ და ჭრიჭინებმა აიკლეს აქაურობა (სასიამოვნოდ)😛

მეორე წელია რაც ჩემს დაბადების დღეს ბლოგთან ერთად ავღნიშნავ. ვორდპრესმა მომიშინაურა და იმდენად მიყვარს ეს ადგილი სიტყვებით ვერ „გადმოვსთქვავ„. აქ გავიცანი ადამიანები, რომლებიც არასოდეს მყავს ნანახი და ისიც კი არ იციან, რომ ვიცნობ. მათი, ანუ თქვენი ამბები ისევე მაინტერესებს როგორც საკუთარი მეგობრების ისტორიები. თქვენგან ბევრს ვსწავლობ და ბევრსაც ვიგებ.🌟🌟🌟🙈

როგორი იყო 17 წლის ხატია. ალბათ ძალიან დაღლილი, უძილო, მშვიდი და შინაგანად აბობოქრებული. წელს ძალიან ბევრი ნაოჭი გაიჩინა ტვინზე, მოიშორა ეროვნულები და მის პასუხებს დღემდე მოუთმენლად ელის.

ჩვიდმეტი წლის ასაკში…

• გავუშვი ჩემი ყველაზე ახლო მეგობარი კუ, რომელიც ცუდათ გამიხდა და მის ასეთ მდგომარეობას ვეღარ ვუყურებდი. ორ წლიანი ურთიერთობა ამით შეწყდა.
• ვიყავი ყველაზე დალაგებული, თითოეული დღე გაწერილი მქონდა და ერთფეროვნების აღზევება იყო მთელი წელი.
• ვიყავი მკითხავთან :დდდ „ცხოვრებაში ყველაფერი უნდა გამოსცადო„ – გულში ამ სლოგანით. ბევრი ვიხალისე და არ ვნანობ.
• მივხვდი, რომ არ ვარ დომინანტი ადამიანი. სიგარას ვგავარ: უნდა მომქაჩო, რომ კარგად ავენთო.
• საყვარელი მასწავლებელი ვიპოვე – ჩემი უნარების მასწავლებელი. ჩემთვის ნამდვილი მაგალითია 💙 იმდენად კარგია, რომ მათემატიკით დამაინტერესა :დ
• გამოვცადე ბანკეტი საკუთარ თავზე და დიახ, მაგარი ბანძობაა.
• გავიცანი სალომე, რომელიც ნამდვილი შენაძენია – უსაყვარლესი და უთბილესი ადამიანი.
• ჩემში პატრიოტოზმის გრძნობამ და ოკუპანტი ქვეყნის სიძულვილმა პიკს მიაღწია მას მერე, რაც ისტორიით გადავწყვიტე ჩამებარებინა.

ხო და… მემგონი გავიზარდე 😽🌸

უცნაური ამბავი

უცნაური ამბავი უნდა მოგიყვეთ, კაცზე როემლიც თუთიყუშად გადაიქცა, ხომ, არ მოგესმათ. 1589 წლის მაისში მოევლინა სამყაროს ქერა, ხუჭუჭა ვაჟი, რომელიც გიჟდებოდა ზღვის სანაპიროზე, ცურვაზე, ცხელ კენჭებზე სიარულისას გამოწვეული ფეხისგულების წვა და უეცარი შვება, რომელსაც წყალი ჰგვრიდა – აგიჟებდა. ტროპიკული მცენარეები იზიდავდა და სახლში, უკვე მოზრდილს, საკმაოდ ხარისხიანი კოლექცია ჰქონდა მცენარეებისა. სწავლა დიდად არ გამოსდიოდა, ამიტომაც ზღვას ვერ უღალატა და მეზღვაურობა გადაწყვიტა, რომელიც ნამდვილად მისი პიროვნების შესაფერისი საქმე იყო. 1606 წელს ივლისის მშვიდი საღამო იყო, როდესაც 17 წლის ახალგაზრდამ პირველად შეცურა ღრმად. აღფრთოვანებული და ოცნებებით აღსასვსე ბიჭი ვერ ბედავდა შორ მოგზაურობაში წასვლას. ძნელია დატოვო საკუთარი მიწა სადაც ფეხი აიდგი, ნაცნობი სახეები რომლებისაც უსიტყვიდ გესმის, ნოტიო ჰავა, რომელიც კანში გაქვს გამჯდარი და საკუთარი თავი, რომელიც გაუბედავია, სტაბილურობასაა შეჩვეული და სიახლეებს უფრთხის. მაგრამ ეს მაინც მოხდა, 21 წლის ასაკში ინგლისელ მეზღვაურებს გაჰყვა ამერკაში. ახალ სამყაროს მთლიანად მოეცვა მისი გონება, თითქმის 1 წელი ხმელეთი არ ენახა, ჩამოხმა და დაილია. ეკიპაჟის ნახევარი გაუსაძლისმა პირობებმა შეიწირა, ნაწილი კი დაავადებებმა. სასწაულებრივად გადარჩა და ერთ საშინლად ლამაზ საღამოს, მაშინ როცა ყველაზე ლამაზ ფერს იღებს ცა – ხმელეთი გამოჩნდა!

უცხო ტომები რომელებსაც ხშირად შეხვდებოდით ახალ სამყაროში, სრულიად განსხვავდებოდნენ თანატომელებისაგან, ზოგი კანიბალი იყო, ზოგიც ფეტიშიზმის მიმდევარი. განსხვავებული კულტურები ახალ სამყაროს მრავალფეროვნებას განაპირობებდა. ადგილობრივებს წითელი კანი, მბზინავი თმა და იდუმალი ბნელი თვალები ჰქონდათ. ახალჩასულმა ლამაზი კარავი გაშალა და ახალი „მე„- ს შექმნა დაიწყო. ირგვლივ ულამაზესი ბუნება საშუალებას არ აძლევდა ძველი სახლი მონატრეოდა. ხილ-ბოსტანიც მალე ააყვავა, ნადირობდა და თავს საკუთარი შრომით ირჩენდა.
კოლონისტები ინდიელებს სამხრეთით დევნიდნენ და მათ მოკვლასაც არ ერიდებოდნენ. 23 წლის იყო როდესაც ველურ სიმინდს კრეფდა ტყეში, უეცრად თვალი მოკრა თითქმის შიშველ ქალს, რომელიც კოლონისტებისთვის მახეს აგებდა. ბიჭი უახლოვდა და თან ფიქრობდა როგორ დალაპარაკებოდა, რომ არ დაეფრთხო. ქალი უეცრად შემობრუნდა და გაქცევა დააპირა რომ საკუთარ დაგებულ მახეში თვითონვე აღმოჩნდა გაბმული. რაც გინდათ ის უწოდეთ ამ შემთხვევას, გინდ ბედი და გინდაც გამრთლება, მაგრამ ფაქტია ამის შემდეგ ორი ბედნიერი ადამიანი შეემატა დედამიწას.

მათი შეხვედრები ფარული და ვნებიანი იყო, ხშირი და დაუვიწყარი. ერთმანეთის უსიტყვოდ ესმოდათ და ის დანაშაული, რომელიც მათ მიუძღოდათ საკუთარი ხალხის წინაშე, კიდევ უფრო მეტ სიამოვნებას ჰგვრიდათ.

რამოდენიმე თვის შემდეგ, ქალი გაუჩინარდა.

თუ კი ცხოვრებაში მონაწილეობ, მას ნათლად ვეღარ ხედავ: ან მეტისმეტად გტანჯვს, ან მეტისმეტად გახალისებს. ხალისის დრო დამთავრდა და სიმართლე სადღაც დაეკარგა კოლონისტს. ლამაზი თუთუყუში დაიჭირა და ერთადერთ მეგობრად გადაიქცა მისთვის. ჩიტი მისი ერთადერთი სიყვარული იყო, მას თავისი დაკარგული სიყვარულის სახელი ასწავლა და ეს სახელი დღეში ასჯერ გაისმოდა. უცნაური ხმით წარმოთქმული სავარელი ადამიანს სახელის გაგონებაზე პატრონს სიხარულისგან ათრთოლებდა; საფლავიდან ამოსულ ხმას ამსგავსდბდა, იდუმალსა და ზეადამიანურს. მარტოობამ მას წარმოსახვა გაუმძაფრა და თუთიყუშმა მის გონებაში განსაკუთრებული ადგილი დაიკავა. დიდი პატივისცემით ეპყრობოდა, საათობით იჯდა და უყურებდა – აღტაცებული და გარინდებული. ეს უცნაური, ჩაკეტილი ცხოვრება დიდხანს გაგრძელდა თუმცა ერთ დღეს მეზობლებმა შენიშნეს, რომ იგი ჩვეულებრივზე მეტად მოღუშული იყო და თვალები სულ ჩაშავებოდა. თუთიყუში მომკვდარიყო.

კაცი, რომელსაც საუკეთესო მეგობარიც მოუკვდა, სულ მარტო დარჩა, სულ უფრო და უფრო იკეტებოდა თავის ნაჭუჭში. რასაც მიუტანდნენ იმას ჭამდა მაგრამ ყურადღებას არავის აქცევდა. თანდათან დაიჯერა, რომ თვითონაც თუთიყუშად იქცა. თითქოსდა მკვდარი ჩიტის მიბაძვით ამოიჭყიპინებდა ხოლმე იმ სახელს, რომლის გაგონებაც ასე უყვარდა. თუთიყუშივით სიარულს ცდილობდა, ხან რაზე ჩამოჯდებოდა, ხან რაზე. მკლავებს ისე შლიდა გეგონება ფრთები ააშრიალაო. წყალს ისე არ გადაყლაპავდა თავი მაღლა რომ არ აეწია, ცდილობდა ჩაკუზული დაეძინა, სანამ ფეხები არ დაეღლებოდა და გათიშულს არ ჩაეძინებოდა.

ერთ დილას, კაცი ხეზე დასკუპებული იპოვეს, ვერაფრით ვერ დაიყოლიეს ჩამოსულიყო, სანამ ერთ-ერთმა არ მოიფიქრა და მართულისაგან გალიისმაგვარი არ შეკრა. ამის დანახვაზე უბედური მონომანიიკი ჩამოცოცდა და დაიჭირეს.

ყველანი გალიაში გამომწყვდეული ჩიტები ვართ და ცხოვრება ყველაზე მძიმედ იმას აწევს, ვისაც დიდი ფრთები აქვს.

აბიტურიენტობა

საკმაოდ დიდი ხანი გავიდა ბოლო პოსტის შემდეგ, სულაც არ დამვიწყებია აქაურობა, უბრალოდ მეტისმეტად დამღლელი აღმოჩნდა ეს აბიტურიენტობა. ისე მალე გადის დრო რომ შეგრძნება მაქვს – ვერ ვეწევი.

სკოლა დავამთავრე. უცნაურია, მახსოვს, როდესაც მე-9 კლასში ვიყავი როგორი აღტაცებით ვსაუბრობდი, სკოლის დამთავრების შემდეგ რას მოვიმოქმედებდი. სამწუხაროდ მე-9 კლასელ ხატიას, ჩემი დანახვისას იმედები გაუცრუვდებოდა. აღარც ტატუს გაკეთება მსურს, არც თმების ჭაობისფრად შეღებვა, არც მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელები მხიბლავს დიდათ და მითუმეტეს ცალყურა, ქალური, ჩანთები :დდ აი მიტინგებზე სიარული კი ახლაც მსურს, მაგრამ მიზეზებს რა დალევს. მრცხვენია, რომ ახლო წარსულში გამართულ არცერთ მიტინგზე არ ვიყავი, სად გაქრა ჩემში არსებული სამოქალაქო აქტივიზმი? – გამოცდებმა წაიღო.

ბოლო ზარიც მქონდა და ფიზიკის მასწავლებელს ლექსი დავუწერე :დ ტიციან ტაბიძის “ლექსი მეწყერი” გადავაკეთე, სათაურიც შევუცვალე და აი, წაგაკითხებთ:

ნელი, მეწყერი

მე არ ვწერ ორებს, ბავშვი თვითონ წერს,

ჩემი სიმართლე ნიშნებს თან ახლავს,

ორს მე ვუწოდებ, მოვარდნილ მეწყერს

რომ გაგიტანს და ცოცხლად დაგმარხავს.

მე დავიბადე საქართველოში,

ფიზიკის ცოდნით თანდაყოლილი

ვხედავ უვიცებს და ობოლ ბავშებს

მოდის ცრემლები ჩემს თვალებიდან.

აქედან ვიცი, მე რომ გასწავლით

ეს კანონები ყველას შეგრჩებათ,

ეს ერთ ბავშვს მაინც გულზე მოხვდება

და ფიზიკოსად გამოგვადგება.

იტყვიან ასე: იყო მაგარი,

ორპირის მტკვარზე გაზრდილი ნელი,

ფიზიკა იყო მისი საგზალი

არ მოუცვლია ერთი ნაბიჯი.

და აწვალებდა მას სიკვდილამდე

ქართული მზე და ქათული მიწა

ბედნიერება სულ თან დაჰქონდა

ბედნიერება მან ბავშვებს მისცა

მე არ ვწერ ორებს, ბავშვი თვითონ წერს,

ჩემი სიმართლე ნიშნებს თან ახლავს,

ორს მე ვუწოდებ, მოვარდნილ მეწყერს

რომ გაგიტანს და ცოცხლად დაგმარხავს.

მიუხედავად იმისა, რომ გამოსამშვიდობებელ დღეს, გავსკდი ტირილით, ვფიქრობ, სკოლა არასოდეს მომენატრება. ის ადამიანები რომლებმაც თავი შემაყვარეს არ დავკარგავ. ხოლო სკოლა, რომელიც იმდენად გაუმართავი სისტემის მქონეა, რომ ზოგ ბავშვს სიცოცხლეს უმახინჯებს, მინდა რომ მალე გაქრეს და შემოვიდეს დიფერენცირებული სწავლება. ჩემი სკოლის დირექტორი ირმა, მითუმეტეს არ მომენატრება, რომელმაც ბავშვები კოლექტიურად ვაგვჩხრიკა და მას შემდეგ ვერ მიტანს, რაც კანონი ვაჩვენე, რომლის მიხედვითაც არასრულწლოვანის კოლექტიური ჩხრეკა აკრძალულია. მიუხედავად ჩემი არაკეთილგანწყობისა, ოთხ სართულიანი შენობა გაცილებით მეტ ბენიერ მოგონებას იტევს, ვიდრე უარყოფითს, ჩემი კლასელების დამსახურებით.

ორ კვირაში ეროვნულები იწყება, უკიდეგანოდ დაღლილი ვარ და ერთი სული მაქვს როდის დამთავრდება. რას გავაკეტებ გამოცდები რომ დამთავრდება? – ფეხი ფეხზე გადავიდებ (ალბათ).

*სიტყვა გამოდები იმდენჯერ გავიმეორე… რაღაცის “გამო”ცდები, სულაც არ გაინტერესებს რაღაც საკითხი, მაგრამ “გამო”ცდებისთვის ცდები.

*გამოსცდები გამოცდებს და მერე დასვენება შენია…

მემგონი ბევრი ვიბოდიალე, წარმატებები ❤

მარტოობის უპირატესობები

წერას დავიწყებ ერიხ მარია რემარკის ცნობილი გამონათქვამით: “მარტოობა ცხოვრების  მარადიული რეფრენია დასაბამიდან” მართლაც, ადამიანებს ხშირად გვიჭირს გავაცნობიეროთ ის ფაქტი, რომ ამხელა სამყაროში სრულიად მარტონი ვართ. ხშირად ვიქმნით ილუზიებს, საკუთარ თავს ვაჯერებთ, რომ ერთმანეთი გვყავს, მაგრამ მაშინ, როდესაც რთულ ფსიქოლოგიურ სიტუაციაში ჩავვარდებით, გვიწევს თვალი გავუსწოროთ რეალობას. რეალობას, სადაც უკიდეგანო სივრცეში თითქოს იკარგები, გცივა და გვერდით არავინ გყავს, რომ გაგათბოს.

მარტოობა და მარტოდ ყოფნა განსხვავებული ცნებებია, მარტოობა მრავალი სახის არსებობს, როგორებიცაა ფსიქოლოგიური, სოციალური, ემოციური და სხვა. მარტოობას ადამიანების უმრავლესობა მაშინ განიცდის როდესაც ცუდ გუნებაზეა, ანაც პრიქით, მარტოობის განცდა აყენებს მათ ცუდ გუნებაზე. ერთი ესპანური ანდაზა მახსენდება “No hay mal que por bien no venga” ანუ  „ ცუდი არ არის კარგი რომ არ მოყვეს“ შესაბამისად, მარტოობას აქვს თავისი უპირატესობები და ჩვენ, ადამიანებმა, რომლებსაც გამუდმებით გავშინებს მარტოობა, უნდა ვეცადოთ და მასში კომფორტის ზონა აღმოვაჩინოთ.

მარტოობის შიშს რეალურად საკუთარი თავის გამოკვლევის “არ სურვილი” იწვევს, ალბათ ეს “არ სურვილი” გამომდინარეობს დისკომფორტიდან, რომელსაც მარტო ყოფნისას საკუთარ თავზე ფიქრის დროს განვიცდით. ეს ბუნებრივია, რადგან ადამიანი ხომ ძალიან რთული არსებაა, რომელიც გამოირჩევა ინდივიდუალიზმით. ხშირად გამიგია ფრაზა: “ადამიანი ამოუცნობია” და კიდეც ისიც: “საკუთარ თავს ვერ ვუგებ”. ვფიქრობ, საკუთარ თავს ის ადამიანები ვერ უგებენ ვისაც მარტოობა დიდ კატასტროფად ეჩვენება და ჯერ კიდევ არ იცის მისი უპირატესობების შესახებ. რაც შეეხება ადაიანის ამოუცნობობას, ეს მართალია, სხვები ვერასოდეს გაგვიგებენ ბოლომდე, საკუთარ თავს თვითონ უნდა ჩავწვდეთ და ამით თავს გაცილებით უკეთ ვიგრძნობთ.

აქედან გამომდინარე, არ გაექცეთ მარტოობას, თვალი გაუსწორეთ მას და შეიგრძენით მისი მტკივნეული მშვენიერება. ჩვენ ყოველთვის მარტო ვართ, რაც უფრო მალე გავაცნობიერებთ ამას, მით უფრო ნაკლები ტრაგიზმი იქნება ჩვენს ცხოვრებაში. ❤

 

 

საკუთარი თავის მიმართ

ეს ლექსი ინტერნეტში აღმოვაჩინე, ერთმა წაკითხვამ არ დამაკმაყოფილა, ძალიან ბევრჯერ წავიკითხე და თითოეული გადაკითხვისას ახალ ნიუანსებს ვპოულობდი. თამამად შემიძლია ვთქვა, თანამედროვე ქართული პოეზიის ნამდვილი შედევრია! ასე ოსტატურად ფლობდე ენას, ნამდვილად იშვიათობაა. სამწუხარო ისაა, რომ დათო ბარბაქაძე არაა ჩართული ჩვენს კულტურულ პროცესში, რაღაც დაფარული მიზეზის გამო… “საკუთარი თავის მიმართ”

შეგიძლია სტაბილურად კვდებოდე ყოველდღე

და წარსულს მიწაზე ანარცხებდე ბურთივით

ან მყიფე ფორმებივით, ასევე ყოველდღე,

მაგრამ უნდა შეგეძლოს,

არც ერთ შენს ასაკში,

ერთდროულად მიწაზეც იდგე და სწრაფცვალებად ნორმებსაც იცავდე.

შეგიძლია აღრმავებდე ურთიერთობებში გაჩენილ ბზარებს

და ეს საქმე უფრო გშველოდეს, ვიდრე ხსოვნაში დალექილი ურთიერთობები,

მაგრამ არ უნდა შეგეძლოს ცხოვრობდე ერთხელ და იმასაც ფიქრობდე,

რომ ერთ ადამიანს შეუძლია ჭკუიდან გადაცდეს ორჯერ ან მრავალჯერ.

შეგიძლია რაღაცას ებრძოდე და ბრძოლას მას მერე უფრო განაგრძობდე,

როცა აღმოაჩენ, რომ ეს შენი ბრძოლა ვიღაცეებს საგანგაშოდ ახარებთ, აწყობთ,

მაგრამ არ უნდა შეგეძლოს, ცხოვრობდე ერთხელ და იმასაც ფიქრობდე,

რომ ერთგულებამ შეიძლება იყვავილოს ორჯერ ან მრავალჯერ.

შეგიძია ზურგში სწვდე შენს თავს და აჩქარებით შეაგდო სიზმარში,

რომელმაც ვერ უნდა განმარტოს ცხოვრება,

ვერ უნდა დაიცვას უპატრონო შენი მიგნებები იმათგან–გაბოროტებული ხალხისგან,

მაგრამ არ უნდა შეგეძლოს ცხოვრობდე ერთხელ და იმასაც ფიქრობდე,

რომ ერთი კაცის ცხოვრებაში სიყვარული შეიძლება არსებობდეს ორჯერ ან მრავალჯერ.

შეგიძლია ამტკიცო ყოველდღე, რომ რაც აქ ხდება,

ის ხდება ყველგან,

რომ ყველა ადგილი, რომელსაც შევეხეთ, ღმერთისგან მიტოვებულია,

მაგრამ არ უდნა შეგეძლოს, ცხოვრობდე ერთხელ და იმასაც ფიქრობდე,

რომ შეიძლება რამდენჯერაც მოგინდება, შეიცნო იმდენჯერ.

შეგიძლია ახვიდე ქვეყნად ყველაზე მაღალი სახლის სახურავზე,

უყურო მიწას და ხედავდე არაფერს, სავსებით არაფერს,

მაგრამ არ უნდა შეგეძლოს, ცხოვრობდე ერთხელ და იმასაც ფიქრობდე,

რომ შეიძლება კვდებოდე არა დღეს, კვდებოდე არა დღეს.

მე მინდა გირჩიო: აღიარე ძვირფასი წარსული.

აღიარე რაც უკვე დაკარგე.

ყველას წინაშე აღიარე ვინც ამას მოითხოვს.

დავიწყებისკენ გაქანებული შენი თავი აუწყე ყველაფერს,

რაც გამშვიდებს და შემპარავად გაიძულებს იყო ისეთი,

როგორიცაა ყველა, ვინც ცვალებად ნორმებს აღიარებს.

შეგიძლია უნუგეშო, მყიფე ფორმებივით კვდებოდე ყოველდღე,

მაგრამ იმ ერთხელ, როცა დრო მოგივა, მართლა უდნა მოკვდე.

შეგიძლია უყურებდე ბედნიერ და უბედურ სახეებს და ხედავდე არაფერს, სავსებით არაფერს,

მაგრამ როცა ვიღაც მოდის და შენს წინაშე რაღაცას ივიწყებს,

დაღლილ და ხსოვნას შეტოვებულ ურთიერთობებში უნდა კითხულობდე მხოლოდ შენს ყველაფერს. ‘ დათო ბარბაქაძე.

“ლაწირაკები”

ყველაფერი პატარაობიდან იწყება. ვიბადებით და ნელ-ნელა ხუთივე გძნობის დახმარებით აღვიქვავთ უზარმაზარ სამყაროს, რომელიც ასაკთან ერთად ნელ-ნელა პატარავდება. ბავშვობის წლები ადამიანისთვის ყოველთვის დაუვიწყარია, პირველი შეგრძნებების პერიოდი, დღეში ათასობით კითხვაზე პასუხი და რაც მთავარია, კეთილი გული. პატარა ბავშვები არიან ისინი, ვინც ჩვენს მერე გააგრძელებენ ცხოვრებას, უკეთესები, რადგან ადამიანის უნიკალური თვისება ხომ განვითარების შესაძლებლობაა. ბავშვსს სპეციფიური მიდგომა სჭირდება და შესაბამისად აღზრდის მრავალგვარი ფორმა არსებობს. ადოლფ ჰიტლერი ამბობდა:

ბავშვის აღზრდა ისეთნაირად უნდა წარიმართოს, რომ ის სავსებით დარწმუნდეს რომ მისი ხალხი ყველაზე საუკეთესოა, ამგვარი ფიზიკური და სულიერი აღზრდის წყალობით.

ჟან-ჟაკ რუსო:

ჭეშმარიტი აღზრდა უფრო ვარჯიშით ხდება, ვიდრე წესებით.

ვაჟა ფშაველა:

ახალთაობის წესიერად აღზრდისათვის საჭიროა დედაენაზე სწავლება, დრომდის მაინც აუცილებლად, სამშობლოს ისტორიის და ლიტერატურის შესწავლა

ფილოსოფოსების, პოლიტკოსებისა და მწერლების მაღალფარდოვანი სიტყვების მიღმა თუ გავიხედებით და დავაკვირდებით როგორი აღზრდის სისტემა მუშაობს საქართველოში ალბათ რეაქცია უარყოფითი იქნება. ხშირია ძალადობა. ძალადობის სახე კი ორგვარია, ფიზიკური და ფსიქოლოგიური. დღემდე, ქართველ მშობლებს მიაჩნიათ, რომ ბავშვს რამე რომ გააგებინო ხელით უნდა შეეხო. (არ გეგონოთ რომ ქართველების დაკნინებას ვცდილობ, მე ქართველი ვარ და შესაბამისად საქართველო ჩემთვის უფრო მნიშვნელოვანია) ცხოვრებისაგან დამძიმებულები საკუთარ შვილებზე იყრიან ჯავრს, დაბალი ღობე დღეს ისაა. ხოლო რაც შეეხება ფსიქოლოგიურ ძალადობას, ეს ძირითადად მაშინ ხდება როდესაც, ოჯახში დედ-მამის შორის კონფლიქტია და ბავშვს უწევს მათი ჩხუბი ისმინოს. რათქმაუნდა ფსიქოლოგიური ძალადობა ბევრად უფრო ძნელი გადასატანია ვიდრე ფიზიკური.

მეორე საკითხია გარემო, რომელშიც ჩვენი პატარები იზრდებიან. ბავშვი მიმბაძველია, ის იმეორებს ყველაფერს რასაც ზრდასრულებისაგან ხედავს, ამიტომაც უთქვამს ვიღაც ბრძენს “ბავშვი ოჯახის სარკეაო”.

რატომ ვილაპარაკე ამდენი… დღეს გარეთ ვიყავი, ჩემი სადარბაზოს წინ, უმიზნოდ ვიდექი და მზეს ვეფიცხებოდი, რომ უეცრად მომესმა პატარა ბავშვის ხმა: “-შე ბოზო, დედა რატო შემაგინე” გავიხედე და რას ვხედავ! მე-4 კლასელების ბრბოს (როგორც მერე გავარკვიე) “რაზბორკა” ჰქონდათ. მივედი და გავაშველე მაგრამ ისევ თავისას აგრძელებდნენ. არც მშობელი ჩანდა ჰორიზონტზე და არც გამშველებელი. ბოლოს ერთი ბავშვი გააძევეს თავისი “ხროვიდან” და დაიშალნენ.

სახლში ამოვედი, ცოტა ხნის მერე ფანჯრიდან გადავიხედე, და რას ვხედავ, “ვაჟკაცი” ბიჭები მაგიდის ირგვლივ შემოკრებილან და ლიმონათით ახალ წელს ადღეგრძელებენ. დავუძახე და დავცინე… დღეს კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ დიდი პრობლემაა აღზრდასთან დაკავშირებით ჩვენს ქვეყანაში.

2017 წლის შეჯამება

2017 წელიც მიიწურა, ბევრი რამ შეიცვალა ჩემს ცხვრებაში, ცუდი წელი არ ყოფილა, მაგრამ არც  გადასარევი. 2017 წელს გარეთ შევხვდი, სრულიად მარტო, სოფელში. ვსეირნობდი და ფეიერვერკევისგან თავს ზემოთ ცა იქცეოდა… მოწყენილი და საშინლად უბადრუკი ვიყავი. მერე სახლში შევედი, გაშლილ სუფრას სრულიად მარტო მივუჯექი და ბევრი შოკოლადი ვჭამე, ბევრი წითელი ღვინოც დავაყოლე და ბოლოს თავბრუდახვეულმა ძლივს გავიგენი გზა საწოლისაკენ.

გათენდა 1 იანვარი და დაიწყო 2017 წელი, რომელიც ძალიან ბევრ ღიმილს, თავგადასავალს, პასუხისმგებლობას, იდეას, ადამიანს და ახალ “მე”-ს მთავაზობდა…

• თებერვალში ფსიქოლოგთან ვიყავი, ბევრ რამეში გამარკვია, სამყაროს სულ სხვანაირი თვალით შევხედე, ის დღე იმდენად არაორდინალური იყო ჩემთვის, რომ სიზმარშიც არ დამესიზმრებოდა, (“ნამდვილად სასწაულია ეს სამყარო” იმ დღეს ჩაწერილი ციტატა ჩემი დღიურიდან )
•  თებერვალშივე გავიცანი დამიანი, რომელსაც მთელი ჩემი წელი დავუთმე, მასთან ურთიერთობამ ბევრი რამ მასწავლა, მაგრამ ზუსტად ერთი თვეა რაც საბოლოოდ გავწყვიტე მასთან ყველანაირი ურთიერთობა. ალბათ კიდევ უნდა გავიდეს დრო, რომ ვთქვა რაში იყო საქმე, მე მისთვის არ მითქვია ისე ავორთქლდი, სახალისო ისაა, რომ კითქვა არ გასჩენია სად მივდიოდი… ეს უფრო მარწმუნებს ჩემს საქციელში და ბედნიერი ვარ საკუთარი გადაწყვეტილებით. :დ
• აპრილის თვეში უცნაური რამ შეგვემთხვა მე და ჩემს საუკეთესო მეგობარს, კაფეში წავედით, ბევრი რამ შევუკვეთეთ და ჩვენ, როგორც მათემატიკის არ მცოდნე ადამიანებს, 2 ლარი დაგვაკლდა, თანხა საერთოდ აღარ გვქონდა რომ დაგვემატებინა, ამიტომ რაც გაგვაჩნდა მაგიდაზე დავუტოვეთ, ჩვენ კი გამოვიქეცით. ხომ, არ მოგესმა, გა-მო-ვი-ქე-ცით. ახლა მეცინება მაგრამ მაშინ საკუთარ თავს ვჭამდი ისე მრცხვენოდა. მეორე დღეს კუთვნილი ორი ლარი საკუთარი ფეხით მივიტანე კაფეში. მათ კი არც ახსოვდათ, რა საჭირო იყოო. მას მერე ფობია მაქვს შეკეთვის მიცემისა :დ
• ივნისში მეთერთმეტე კლასის გამოცდები ჩავაბარე, დღემდე კარგად მახსოვს ჩემი ცხოვრების 4 უძილო ღამე, გულისგამაწვრილებლად დამღლელი, გადაბმული მეცადინეობები რომელიც როგორც იქნა დამთავრდა. ზედმეტად ბევრი ვინერვიულე…
• მთელი ზაფხული ძალიან კარგად გავატარე, ბევრი ვიმოგზაურე ჯერ ბიძასთან ერთად, მერე მთელ ჩემს ოჯახთან ერთად.
• აგვისტოში ბანაკში ვიყავი, უამრავი თანატოლი გავიცანი, ყოველ დღე ვწუწაობდით და ყოველ ღამე კოცონის გარშემო სიმღერებს ვმღეროდით, ამ დროს წამოვწვებოდი ჩემს თბილ პლედზე და ვარსკვლავებით მოჭედილ ცაში ვიძირებოდი, უამრავი ვარკვლავი მიხუტებდა და იმდენად სასიამოვნო მომენტი იყო ნაცნობი მუსიკის, ცოცხალი შესრულებისას ვარსკვლავების ყურება, რომ ახლა ყველაზე მეტად ეგ გრძნობა მენატრება.
• სექტემბერში სკოლაც დაიწყო, ბოლო პირველი დღე, უკვე მეთორმეტე კლასელი ვარ. პირველ დღეს ჯინსის შარვლითა და შავი პერანგით გამოვცხადდი (თეთრი ზედისა და შავი ქვედატანის ნაცვლად)  პროტესტი, რომელმაც არაფერი შეცვალა თავი ოდნავ უკეთ მაინც მაგრძნობინა.
• სკოლის დაწყებიდან რამოდენიმე ხანში ჩემი და საბას ურთიერთობა იმდენად ახლო გახდა რომ ნამდვილი, ერთგული და უზომოდ კეთილი მეგობარი შევიძინე, 5 თითივით მიცნობს, ეს მაშინებს კიდეც. ის იშვიათი ადამიანია ვისი დაკარგვაც არ მინდა. ჩემი დებატ მეწყვილე, ერთმანეთის უსიტყვოდ გვესმის და მასთან ერთად 2017 წელს უამრავი მოგონება მაქვს.
•  ნოემბრიდან საშეინლად მომაბეზრებლად ერთმანეთის მსგავსი დღეები დაიწყო, აბიტურიენტობა…

საბოლოო ჯამში 2017-მა წელმა ძალიან საინტერესოდ და შესაბამისად ძალიან სწრაფად ჩაიარა. ამ წელს ვისწავლე, რომ:

1. ადამიანებს ბევრი ფარული უნარი აქვს, რომლებსაც მხოლოდ შემთხვევითობა ამჟღავნებს.
2. ადამიანებს სჩვევიათ, უცნაური სილამაზით გაგეცნობიან და უცნაური სიმახინჯით გტოვებენ.
3. იმაზე საზიზღარი არაფერია, რომ კაცმა სულ შენს თავზე ილაპარაკო.
4. ერთი ტკივილი, ამსუბუქებს მეორეს.
5. ბევრი ფიქრი სასარგებლოა პიროვნული განვითარებისთვის, მაგრამ საზიანოა ჯანმრთელობისათვის.
6. რაც უფრო მემატება წლები, მით უფრო ახალო მეგობარი ხდება სიჩუმე ჩემთვის.
7. ადამიანის ტვინზე (აზროვნებაზე) მეტად არაფერი მიზიდავს ადამიანში…

ხვალ 2018 წლის პირველი იანვარი გათენდება, და მე მზად ვარ ახალი ადამიანების, თავგადასავლებისა და წარმატებებისათვის. გილოცავთ ყველას! <3. საკმაოდ ვრცელი პოსტი გამომივიდა, ეჭვი მეპარება ვინმემ ბოლომდე წაიკითხოს, მაგრამ მაინც, იყოს მოგონებებისათვის.