უცნაური ამბავი უნდა მოგიყვეთ, კაცზე როემლიც თუთიყუშად გადაიქცა, ხომ, არ მოგესმათ. 1589 წლის მაისში მოევლინა სამყაროს ქერა, ხუჭუჭა ვაჟი, რომელიც გიჟდებოდა ზღვის სანაპიროზე, ცურვაზე, ცხელ კენჭებზე სიარულისას გამოწვეული ფეხისგულების წვა და უეცარი შვება, რომელსაც წყალი ჰგვრიდა – აგიჟებდა. ტროპიკული მცენარეები იზიდავდა და სახლში, უკვე მოზრდილს, საკმაოდ ხარისხიანი კოლექცია ჰქონდა მცენარეებისა. სწავლა დიდად არ გამოსდიოდა, ამიტომაც ზღვას ვერ უღალატა და მეზღვაურობა გადაწყვიტა, რომელიც ნამდვილად მისი პიროვნების შესაფერისი საქმე იყო. 1606 წელს ივლისის მშვიდი საღამო იყო, როდესაც 17 წლის ახალგაზრდამ პირველად შეცურა ღრმად. აღფრთოვანებული და ოცნებებით აღსასვსე ბიჭი ვერ ბედავდა შორ მოგზაურობაში წასვლას. ძნელია დატოვო საკუთარი მიწა სადაც ფეხი აიდგი, ნაცნობი სახეები რომლებისაც უსიტყვიდ გესმის, ნოტიო ჰავა, რომელიც კანში გაქვს გამჯდარი და საკუთარი თავი, რომელიც გაუბედავია, სტაბილურობასაა შეჩვეული და სიახლეებს უფრთხის. მაგრამ ეს მაინც მოხდა, 21 წლის ასაკში ინგლისელ მეზღვაურებს გაჰყვა ამერკაში. ახალ სამყაროს მთლიანად მოეცვა მისი გონება, თითქმის 1 წელი ხმელეთი არ ენახა, ჩამოხმა და დაილია. ეკიპაჟის ნახევარი გაუსაძლისმა პირობებმა შეიწირა, ნაწილი კი დაავადებებმა. სასწაულებრივად გადარჩა და ერთ საშინლად ლამაზ საღამოს, მაშინ როცა ყველაზე ლამაზ ფერს იღებს ცა – ხმელეთი გამოჩნდა!

უცხო ტომები რომელებსაც ხშირად შეხვდებოდით ახალ სამყაროში, სრულიად განსხვავდებოდნენ თანატომელებისაგან, ზოგი კანიბალი იყო, ზოგიც ფეტიშიზმის მიმდევარი. განსხვავებული კულტურები ახალ სამყაროს მრავალფეროვნებას განაპირობებდა. ადგილობრივებს წითელი კანი, მბზინავი თმა და იდუმალი ბნელი თვალები ჰქონდათ. ახალჩასულმა ლამაზი კარავი გაშალა და ახალი „მე„- ს შექმნა დაიწყო. ირგვლივ ულამაზესი ბუნება საშუალებას არ აძლევდა ძველი სახლი მონატრეოდა. ხილ-ბოსტანიც მალე ააყვავა, ნადირობდა და თავს საკუთარი შრომით ირჩენდა.
კოლონისტები ინდიელებს სამხრეთით დევნიდნენ და მათ მოკვლასაც არ ერიდებოდნენ. 23 წლის იყო როდესაც ველურ სიმინდს კრეფდა ტყეში, უეცრად თვალი მოკრა თითქმის შიშველ ქალს, რომელიც კოლონისტებისთვის მახეს აგებდა. ბიჭი უახლოვდა და თან ფიქრობდა როგორ დალაპარაკებოდა, რომ არ დაეფრთხო. ქალი უეცრად შემობრუნდა და გაქცევა დააპირა რომ საკუთარ დაგებულ მახეში თვითონვე აღმოჩნდა გაბმული. რაც გინდათ ის უწოდეთ ამ შემთხვევას, გინდ ბედი და გინდაც გამრთლება, მაგრამ ფაქტია ამის შემდეგ ორი ბედნიერი ადამიანი შეემატა დედამიწას.

მათი შეხვედრები ფარული და ვნებიანი იყო, ხშირი და დაუვიწყარი. ერთმანეთის უსიტყვოდ ესმოდათ და ის დანაშაული, რომელიც მათ მიუძღოდათ საკუთარი ხალხის წინაშე, კიდევ უფრო მეტ სიამოვნებას ჰგვრიდათ.

რამოდენიმე თვის შემდეგ, ქალი გაუჩინარდა.

თუ კი ცხოვრებაში მონაწილეობ, მას ნათლად ვეღარ ხედავ: ან მეტისმეტად გტანჯვს, ან მეტისმეტად გახალისებს. ხალისის დრო დამთავრდა და სიმართლე სადღაც დაეკარგა კოლონისტს. ლამაზი თუთუყუში დაიჭირა და ერთადერთ მეგობრად გადაიქცა მისთვის. ჩიტი მისი ერთადერთი სიყვარული იყო, მას თავისი დაკარგული სიყვარულის სახელი ასწავლა და ეს სახელი დღეში ასჯერ გაისმოდა. უცნაური ხმით წარმოთქმული სავარელი ადამიანს სახელის გაგონებაზე პატრონს სიხარულისგან ათრთოლებდა; საფლავიდან ამოსულ ხმას ამსგავსდბდა, იდუმალსა და ზეადამიანურს. მარტოობამ მას წარმოსახვა გაუმძაფრა და თუთიყუშმა მის გონებაში განსაკუთრებული ადგილი დაიკავა. დიდი პატივისცემით ეპყრობოდა, საათობით იჯდა და უყურებდა – აღტაცებული და გარინდებული. ეს უცნაური, ჩაკეტილი ცხოვრება დიდხანს გაგრძელდა თუმცა ერთ დღეს მეზობლებმა შენიშნეს, რომ იგი ჩვეულებრივზე მეტად მოღუშული იყო და თვალები სულ ჩაშავებოდა. თუთიყუში მომკვდარიყო.

კაცი, რომელსაც საუკეთესო მეგობარიც მოუკვდა, სულ მარტო დარჩა, სულ უფრო და უფრო იკეტებოდა თავის ნაჭუჭში. რასაც მიუტანდნენ იმას ჭამდა მაგრამ ყურადღებას არავის აქცევდა. თანდათან დაიჯერა, რომ თვითონაც თუთიყუშად იქცა. თითქოსდა მკვდარი ჩიტის მიბაძვით ამოიჭყიპინებდა ხოლმე იმ სახელს, რომლის გაგონებაც ასე უყვარდა. თუთიყუშივით სიარულს ცდილობდა, ხან რაზე ჩამოჯდებოდა, ხან რაზე. მკლავებს ისე შლიდა გეგონება ფრთები ააშრიალაო. წყალს ისე არ გადაყლაპავდა თავი მაღლა რომ არ აეწია, ცდილობდა ჩაკუზული დაეძინა, სანამ ფეხები არ დაეღლებოდა და გათიშულს არ ჩაეძინებოდა.

ერთ დილას, კაცი ხეზე დასკუპებული იპოვეს, ვერაფრით ვერ დაიყოლიეს ჩამოსულიყო, სანამ ერთ-ერთმა არ მოიფიქრა და მართულისაგან გალიისმაგვარი არ შეკრა. ამის დანახვაზე უბედური მონომანიიკი ჩამოცოცდა და დაიჭირეს.

ყველანი გალიაში გამომწყვდეული ჩიტები ვართ და ცხოვრება ყველაზე მძიმედ იმას აწევს, ვისაც დიდი ფრთები აქვს.