ჰეი ჰეი ჰეი… როგორ ხარ? იმედია კარგად. აი რაღაცნაირად, არვიცი რატომ, მომინდა მომეწერა შენთვის რას ვფიქრობ, შესაძლოა ხვალინდელი დღე რომ გათენდება საკუთარი თავი გავანადგურო ამ წერილის გამო, მაგრამ გულწრფელობა არასოდეს მინანია და ვფიქრობ არც ახლა ვინანებ.

წერის დროს ვფიქრობ და მიზანი ამ წერილისა არ განმისაზღვრავს, უბრალოდ ქვეცნობიერის ნებას დავყევი. მოდი დრო გადავახვიოთ და გავიხსენოთ თებერვალი, ჩემი ძმის დაბადების დღის წინა დღეები, ღმერთო, 250 ლარის გამოძალვას რომ აპირებდი გახსოვს? საქმიანი საუბრის შემდეგ იყო პირველი სიტყვები „ჟიზნ ვარააამ„ და მერე უსასრულო საუბრები…

ყველაზე კარგად ვიხსენებ სოფელში რომ ვიყავი, 1 დღე, თითქოს სულ ერთად გავატარეთ, ვირტუალურად ჩემთან იყავი. მერე გავიდა კიდევ ცოტა ხანი და მახსოვს შენს პროფილზე შემოვედი და თვალები გამიფართოვდა როდესაც დავინახე, რომ ურთიერთობაშია…. :დ ეს უნდა მეთქვა, თუ გულახდილობაა. შენს მიმართ არაფერს არ ვგრძნობდი, ჩემი რეაქციის დღემდე მიკვირს და საკუთარ თავს დავცინვარ.

მერე გავიდა დრო და ეს არაფერი გადაიზარდა ნამდვილ გრძნობად. რა ვუწოდო ამას, მაშინ როდესაც გამუდმებით შენს წერილს ველოდებოდი და სოც. ქსელს შენს გამო ვერ ვაუქმებდი. ეს იყო, არის ინტერნეტ მეგობრობა. შემიყვარდი, როგორც ადამაინი. ძალიან ცივი და ამავდროულად ღრმა. როგორი არეული ხარ და როგორ გაკლია ისეთი გულწრფელობა როგორიც ახლა მე ვარ. მე შენთან იმაზე ახლოს ვიქნებოდი ვიდრე წაემოგიდგენია, მესენჯერის საზღვრებს გავარღვევდი და ჩვენს მეგობრობას ბოლომდე შევინარჩუნებდი. მაგრამ ამის საშუალებას არ მაძლევ, თითოს გახსნილი ხარ მაგრამ შენ იცი, რომ ეს სილაღე ხელოვნურია.

გარეთ ქუხს და ისევ შენ მახსენდები. არვიცი რაგინდა, არვიცი რამინდა. ალბათ მეგიბარი, ისეთი უცნაური, ისეთი ამოუხნელი და ისეთი იდუმალი როგორიც შენ ხარ. მაგრამ რაღაც ხელს გვიშლის და ეჭვი მაქვს ეს ცალმხრივი სურვილის ბრალია. მემგონი წერილის ბოლოში გავედი, მიზანი ალბათ ისაა, რომ ბოლო ხელჩასაჭიდი შევქმნა. მე ვიცი, რომ გჭირდება მეგიბარი, მაგრამ არვიცი გჭირდება თუ არა ხატია. და აი სადღაც მეხი ჩამოვარდა…..