Featured

გახსოვდეს სიკვდილი

სიკვდილი საშინელი რამაა, არა, განა იმას ვამბობ რომ არასოდეს მინდა მოვკვდე, უბრალოდ ძალიან მძიმეა იმ ადამიანებისათვის ვისაც სიკვდილის დანახვა შეუძლიათ, თორემ მათ ვისაც უკვე დაახუჭინა სიკვდილმა თვალები მათთვის სიკვდილი არაფერია.

გუშინ ავტობუსში საინტერესო საუბარს მოვკარი ყური, 82 წლის ბებო, მეორე – 76 წლის ბებობს გამოეხმიანა. ჯერ ასაკი ჰკითხა, მერე შეუქო გარეგნობა ასაკთან შედარებით, მაგრამ თან დააყოლა – ეჰ, 6 წელი ისე გაივლის ვერც კი მიხვდები. იციი ზოგჯერ ვფიქრობ, სიცოცხლე სასჯელია თუ საჩუქარი. წლების წინ კაცის მკვლელს ვიცნობდი რომელმაც 100 წელს მიაღწია, რაღა დასამალი ეგაა და მამაჩემის ძმა იყო, თავიდანვე ვიცოდი როგორი მძიმე ცოდვა ჰქონდა აკიდებული და როდესაც მას ვუყურებდი ხანშიშესულს, მაშინ მივხვდი, რომ ღმერთმა ის სიცოცხლით დასაჯა. ახლა მე მოვხუცდი და მეშინია, ვაი თუ ღმერთს იგივენაირი სასჯელი გაუმზადებია ჩემთვის.

ამ საუბარმა ძალიან იმოქმედა ჩემზე, ზოგადად მოხუცების თვალით სამყარო როგორი სხვანაირია მაგაზე დამაფიქრა. თუმცა არ შემიძლია არ დავწერო სულ რაღაც 3 კვირის წინ გადახდენილი ამბავი, რომელიც დიდი ხანია მინდოდა დამეწერა მაგრამ ამ დრომდე ვერ შევძელი. მოკლედ, ერთ დილას, მოწმენდილ ცაზე მეხის გავარდნასავით გავიგე, რომ მამაჩემი ძვლების ექიმთან იყო და მან სისხლის ანალიზზე დაყრდნობით სიმსივნე ივარაუდა და ამ ვარაუდის დასადასტურებლად სასწრაფოდ გააგზავნინა ანალიზი გერმანიაში. მოკლედ, ძალიან მიჭირს დავწერო ამ პერიოდზე, რადგან უმძიმესი იყო. 10 დღე პასუხების მოსვლამდე, ძალიან ბევრი დრო მქონდა ფიქრისთვის, ისე მოხდა რომ არდადეგები მქონდა და ძირითადად სახლში ვიყავი. ამ დროის მანძილზე კი ბევრი რამ სხვანაირად დავინახე.

  • ღამით ვერ ვიძინებდი და სულ ტირილი მინდოდა, სხვა რამეზე უბრალოდ ვერ ვფიქრობდი და მივხვდი რომ ძლიერი სულაც არ ვყოფილვარ.
  • ის რაც გადმოცემით ვიცოდი, ახლა თავად გავაანალიზე, რომ სიკვდილის წინაშე ადამიაენები უსუსურები ვართ.
  • მივხვდი როგორი უმძიმესი ტკივილი ტრიალებს იმ ოჯახებში, რომლებშიც მსგავსი რამ ტრიალდება.
  • დავინახე როგორ უაზროდ ვფლანგავთ ადამიანები დროს, რომ იმაზე ნაკლებ სითბოს გავცემთ, ვიდრე საჭიროა და არ ვცდილობდი პირადად მე ყოველ დღე გამეხარებინა საყვარელი ადამიანები.
  • მივხვდი რომ ყველაფერი უაზრო იყო რაზეც კი ვდარდობდი იმიტომ, რომ საყვარელი ადამიანების კარგად ყოფნაზე უფრო მნიშვნელოვანი რამ არ არსებობს.

როდესაც კარგი პასუხი მოვიდა, უბრალოდ არ მჯეროდა, მეგონა მატყუებდნენ, რადგან ცუდს მოველოდი. დაამ მემგონი პესიმისტიც აღმოვჩნდი რეალისტობაზე რომ ვდებდი თავს. რამოდენიმე დღის მერე დედაჩემმა საუბრის დროს, კონტექსტიდან ამოვარდნილად, ძალიან მშვიდად მითხრა რომ უგულო ვარ. არ მწენია, რადგან ზუსტად ვიცი დღემდე ჰგონიათ ჩემებს, რომ ეს ამბავი დიდად არ განმიცდია. ახლა რომ ვიხსენებ ჩემს თავს, ხომ, იმაზე მხიარული ვიყავი ვიდრე ჩვეულებრივ, იმაზე უფრო დამჯერი, თბილი…. მაგრამ ამ პერიოდში ჩემს ოთახში ხშირად შევდიდოდი ცრემლების ჩასაყლაპად.

და დროა დავასრულო ჩემი არც თუ ისე პატარა ბლოგი, უბრალოდ სწავლის დროს უცნაურმა ფიქრებმა შემომიტიეს, დავფიქრდი, როგორი სიკვდილით მოვკვდებოდი არჩევანი რომ ჩემზე იყოს და მოვიფიქრე – სიხარულისგან რომ გული გამისკდეს. დაამ მერე აქაურობა გამახსენდა, მომნატრებია ❤

refresh

ჩემი ყველა ბლოგპოსტი, რომელიც აქ დამიწერია გულს მირევს. რადგან უბრალოდ სენსიტიურობის ზეიმია და საკუთარი თავის ის ვერსია რომელიც აქ დაწერილ ყველა ძველ პოსტში ვლინდება ყველაზე ნაკლებად მიყვარს, მეტსაც გეტყვი – არ მიყვარს.

მ. ე. ზ. ი. ზ. ღ. ე. ბ. ა.

უმეტესობა 9000-ჯერ მაქვს გადაკითხული წერისას და გადასწსორებული, არასოდეს ვაძლევდი ფიქარებს ბოლომდე გასაქანს, ანაც უბრალოდ ვაძალებდი საკუთარ თავს რომ რაიმე “ბრძნული” მომეროშა. ამ პოსტით საკუთარი bullshit პოსტების გაპრავებას არ ვცდილობ, უბრალოდ მანამ სანამ იმ თემაზე წერას დავიწყებ, რაც რეალურად მინდა, სურვილი მაქვს რაღაც წარმოსახვითი ბარიერი შევქმნა უწინდელსა და ახლანდელს შორის.

მოკლედ, სანამ საიტს გავხსნიდი და წერას დავიწყებდი, გადაწყვეტილი მქონდა ტიკ-ტოკ ვიდეოს გადაღება, აი ისეთის, მუსიკა რომ ირთვება, რომ უნდა გაიპრანჭო და უბრალოდ აყვე. მსგავსი ვიდეო მთელი წლის განმავლობაში დაახლოებით 1000 მაქვს გადაღებული და დაგროვილი, საუკეთესოებს სთორიში ვდებ ხოლმე იმის მოლოდინით რომ ჩემი გამომწერები კომპლიმენტებს მსტყორცნიან, სიმართლე რომ ითქვას – 2 წამიანი ეგოს დაბუსტვისთვის. ახლა გული მერევა მაგაზე. მაგრამ ძალიან სერიოზულად დავფიქრდი, რ ა ტ ო მ. რატომ მსიამოვნებს დროის გაფლანგვა საკუთარი თავის სხვებისთვის წარდგენაში და მათზე გავლენის მოხდენაში, მაშინ, როდესაც შემიძლია იგივე დრო დავუითმო სწორედ საკუთარი თავის განვითარებას. იცი რა მაშინებს? შევამჩინე რომ ზედაპირულობა მარტივია, მარტივი და სასიამოვნოა 3 საათის გაყვანა ტიკტოკის ვიდეოს გადაღებაში რადგან არ გიწევს ადამიანს ტგვინი დაძაბო და თვალი გაუსწორო გარკვეულ მძიმე რეალობებს. ხოდა მივხვდი რომ მაგარი ლაჩრულად ვიქცევი, ჩემი შიში გამართლდა და ზედაპირულობა ავირჩიე, თითქოს აღარ ვვითარდები. ხოდა, მორჩი რა ხატია.

მინდა რომ მთლიანად საკუთარ თავზე იყო ორიენტირებული და მოეშვა შენი “მეს” სოციალურ ქსელში დემონსტრირებას, არაფრისმომცემია თითოეული რეაქცია რომელიც შეტყობინებებში მოგდის, გთხოვ უბრალოდ აღარ გაექცე რეალურ განცდებს უაზრობებში. მინდოდა საკუთარი ფიქრების კონტროლი გესწავალა, მაგრამ არ მინდოდა რომ ასე გამოშტერებულიყავი. ტიკ-ტოკერ ხატიას ვერ ვიტან. იცი, რასაც ვგულისხმობ.

იმედია ისევ შევხვდებით, დროებით.

ორმაგი ცხოვრება

საღამომშვიდობისა, დღეს ჩემმა მეგობარმა მოულოდნელად გაიგო, რომ ადამიანს რომელსაც ხვდება რამოდენიმე თვეა, პარალელურად შეყვარებული ჰყავს. ვფიქრობ მთელი დღეა – რატომ? ნუთუ ასეთი ძნელია იყო მართალი ადამიანი, რატომ უნდა გინდოდეს ორმაგი ცხოვრებით ცხოვრება? ერთი “მე” რატომ არ არის საკმარისი სურვულების დასაკმაყოფილებლად, ნუთუ ცხოვრება იმდენად ეპატარავებათ, მზად არიან გააორმაგონ? არ მინდა ვინმეს განსჯა, უბრალოდ მინდა გავუგო. ეს არ არის პირველი ისტორია სადაც ვგებულობ რომ ადამიანს ორმაგი ცხოვრება აქვს, ორი სახელი და გვარი, ორი facebook-ი, ორი სხვადასხვა ინდივიდი ერთი სხეულით. არ მესმის და ყველაზე მეტად მაშინებს.

არ არსებობს შეუცდომელი ადამიანი, ზოგის ცხოვრებაში ცუდი პერსონაჟები ვართ, ხოლო ზოგიერთისთვის კარგი. ჩემთვის კი ორმაგი ცხოვრებით მცხოვრები ადამიანი მხოლოდ ცუდი პერსონაჟია. პირადად მე, ყველაფერი რაც ნამდვილი და წრფელია, ვაფასებ. ზოგიერთი სინამდვილე იმდენად მძიმეა გიჭირს თვალი გაუსწორო, მაგრამ ნამდვილია. ამასობაში კი ჯორჯ კიუკორის 1947 წლის შავ-თეთრ ფილმს მივაგენი, სახელწოდებით “ორმაგი ცხოვრება” საინტერესო სცენარი ჩანს, ჩავუჯდები იქნებ რამე გავუგო პერსონაჟს და სულ მცირე თანავუგრძნო.

ლამაზი სევდა

მთელი ტექსტი დავწერე და მერე ისევ წავშალე, ზედმეტად პირადულია. იმდენად ჩემია გაზიარება არ ძალმიძს, უბრალოდ ყველას არ შეუძლია იგრძნოს თუ როგორი ლამაზი გრძნობაა სევდა. იმდენად ლამაზი რომ მეშინია არ შემოვიჩვიო.

მიყვარხართ ყველა ვისაც ის გიგრძვნიათ რასაც ახლა მე ვგრძნობ. ძილინებისა.

გადახვეული

მე და ჩემი მეგობარი დღეს საღამოს მესენჯერში ვსაუბრობდით, საიდანღაც მივედით სიტყვა გადახვეულამდე, რომელსაც როგორც აღმოვაჩინეთ, აქვს უამრავი “გაგებᲐ”. ამიტომაც გადავწყვიტეთ 15 წუთში დაგვეწერა ჩანახატი, ისეთი სადაც ყიველ წინადადებაში იქნებოდა გამოყენებული სიტყვა “გახვევა”. მოკლედ, რაღაც გამოგვივიდა და მინდა გაგიზიაროთ.

ჩემი მეგობარი ლუკას ვერსია:

სამსონი ძლივს სუნთქვდა უამრავი, უამრავი ადამინი ეხვეოდა ირგვლივ. ყველას მისი თოკებში გახლართვა და ხალიჩაში გადახვევა უნდოდა. თანაც რისთვის, თანაც რისთვის, ის ხომ უბრალოდ ქალს გადაეხვია.
შეიძლება გადახევევა იყო უბრალო, მაგრამ ვაი რომ ქალი იყო ძლიერ ბრალიანი, ქალი სორეკის ხეველი.

სამსონს ვნებად წოდებული სიყვარულის ცეცხლი უელავდა თვალებში არც კი ესმოდა, თუ როგორ გადაუხვია ჯერაც დაბადებამდე მიცემულ გზას. ხალხმა კი იცოდა, ხალხი ბევრი იყო ბევრი კი სიმართლეა, სიმართლემ კი წესებიდან არ უნდა გადაუხვიოს.

მრისხნება, ვნება შური ამ ხალხში ღიმილით დააბიჯებდა და ყველას სათითაოდ ისე მჭიდროდ ეხვეოდა რომ თითოეულს სუნთქვა ეკვროდა. ნიშანს არავინ დალოდებია მაგრამ მაინც ყველამ ისროლა სიძულვილის სამოსში გახვეული ქვა.

სამსონს არ სტკენია, სამსონს არ სტკენია ფიქრში გაეხვა სორეკის ხეველი. მაგრამ რა იცოდა თუ კაცს მისი ვნებაში როგორც სბანში გადახვეული სიყვარული ასე ატკენდა დევკაცს.

ჩემი ვერსია:

მზის სხივები შემოიჭრა ჩემი ოთახის ფანჯრებში და მე ისე თბილად ვარ გახვეული ჩემს ფუმფულა საბანში, ადგომა მესიკვდილება. ნიჰილისტური ფიქრები შემომიტევს ხოლმე ყოველ დილას მაგრამ მერე გონებაში ვახვევ ჩემი განვლილი ცხოვრების კადრებს და სასიამოვნო მომენტების გახსენებით კვლავ მიბრუნდება სიცოცხლის სურვილი. ზოგჯერ იმდენად შემიყოლებს ხოლმე ფიქრი, აწმყოსაგან მოწყვეტილი ოცნების ღრუბელში ვეხვევი, იმდენად სასიამივნოა საკუთარი გონების დათვალიერება უკან დაბრუნება, რეალობაში, მიჭირს. მეოცნებე ადამიანები მრავლად არიან ჩვენს სამყაროში, ისინი პრობლემებში არ ეხვევიან, გამოირჩევიან სიმშვიდითა და არაკონცენტრიულობით. მეც მათ მივეკუთვნები, რომ შემეძლოს გადავუხვიო საკუთარ თავს და დავეშვა დედამიწაზე ალბათ უარს ვიტყოდი, დედამიწა ჩარჩოებშია მოქცეული  ჩემი გონება კი ისეთი თავისუფალია… მართალია ფიქრები ერთმანეთში გახვეულა და ცდილობენ თავგზა ამირიონ, მე მაინც ვეცდები მათ დალაგებას,  გა და აზ რე ბას. მოდი ახლა ავდგები, დღევანდელ დღესაც ვიცხოვრებ და დღის ბოლოს ისევ გადავეხვევი ლოგინს გვერდულად, რომელიც ისეთი თბილია, მიჭირს დატოვება.

უსასრულო პოეზია

ალეხანდრო ხოდოროვსკიმ 88 წლის ასაკში ენერგიის შესანისნავი ახალი ტალღა აღმოაჩინა რომელსაც იგი გვთავაზობს სასიამოვნო ავტობიოგრაბიულ ტრილოგიაში, პირველი იყო 2013 წელს „რეალობის ცეკვა“ ხოლო  მეორე, რომლის შესახებაც მინდა აქ დავწერო 2016 წელს გადაღებული „უსასრულო პოეზიაა“. ფილმი გამოირჩევა „სიჭრელით“ – ხალისი, ენერგია, აღზნება, შოკი, შეცბუნება ის ემოციებია რასაც ვერ შეაჩერებ უსასრულო პოეზიის ნახვისას. ფილმის ყურებისას შეგიძლია გრძნობდე იმას რასაც იშვიათად განიცდი სხვა ფილმების ყურებისას და რეალურ ცხოვრებაში.  ყველა დამხმარე პერსონაჟი არის ანარეკლი და აბსტაქცია, რომელიც ემსახურება მთავარი პერსონაჟის პირადი, ანარქიული ფილოსოფიის გამდიდრებას. რასაკვირველია იგრძნობა ისიც, რომ ფილმის ავტორი მოხუცია, რადგან ის მაყურებლებს მოუწოდებს დაინახოს საკუთარი თავი ხოდოროვსკის ცხოვრების ობიექტივიდან.

ფილმში ასახულია ხოდოროვსკის გამოგონილი დაპირისპირება მამასთან (საინტერესოა, რომ მამის როლს ასრულებს თავად რეჟისორის ვაჟი, ხოლო მთავარი პერსონაჟის როლს ახალგაზრდობაში, ასრულებს  მისი უმცროსი ვაჟი ადანი.) თუ როგორ სცილდება ნელ-ნელა ოჯახს, ჯერ უბრალოდ საცხოვრებელ სახლს იცვლის, იცნობს ახალ ადამიანებს, ცდილობს იპოვოს საკუთარი ნამდვილი მე  მოგვიანებით კი მტკივნეულად და ამჯერად საბოლოოდ ემშვიდობება მამას და მიემგზავრება პარიზში. რაც შეეხება დედამისის პერსონაჟს, იგი არ ლაპარაკობს, მხოლოდ მღერის როგორც საოპერო დივა. პოეზია ხოდოროვსკის ცხოვრების პერიოდს მუდმივად გასდევს თან, რაც კარგად ჩანს ფილმის სათაურშიც.

ფროიდის გავლენა რეჟისორზე საკმაოდ იგრძნობა, განსაკუთრებით, მაშინ როდესაც მთავარი გმირი ალეხანდრო იზრდება და ეძებს სიყვარულს, იგი კაფე-ბარ iris_ ში გაიცნობს სტელას, რომლის როლსაც ასრულებს ალეხანდროს დედის როლის შემსრულებელი პამელა ფლორესი. ხოდოროვსკი გვთავაზობს მათ შორის ეროტიულ სცენას, რომელიც საკმაოდ უცნაური სანახავია, სტელას ზურგზე გამოსახული თავისქალები, ფერები და მათი დიალოგი… მოკლედ რომ ვთქვა სანახავია…

შემდეგ უკვე ალეხანდრო გაიცნობს მის საუკეთესო მეგობარს, სახელად ენრიკეს, რომელიც ასევე პოეტია, და გაცნობის დღეს, როდესაც ალეხანდრო ენრიკეს ოთახს ათვალიერებს, აღმოაჩენს რომ ლექსები იატაკზე ამოუტვიფრია, ამიტომაც ჰკითხავს ლექსები იატაკზე რატომ უწერია ისინი ხომ წაიშლება და გაქრება ამაზე კი ენრიკე პასუხობს, რომ „ყველაფერი ამ სამყაროში წაიშლება და გაქრება, არაფერი დარჩება სიზმრებიც გაქრება და ჩვეთვითონაც ავვორთქლდებით. პოეზია მფრინავი არწივის ჩრდილია  რომელიც რანაირ კვალს არ ტოვებს ხმელეთზე, ლექსი სრულყოფილი მაშინარის როცა იწვის.“

ფილმში ვხედავთ ალეხანდროს დაბერებულ ვერსიას, რომელიც ყოველ ჯერზე როცაკი ჩნდება, უსაზღვროდ შთამაგონებელი დარიგებებით გვავსებს. ერთ-ერთთი ასეთი გამოჩენისას იგი ალეხანდროს ეუბნება: „მე ის ვარ ვინც შენ გახდები, შენ შემქმენი მე, შენ მომეცი პოეზია და არ ვნანობ ამას. მიხვდები ბედნიერი როგორ მოკდე, თუმცა მეშინია სიკვდილის. შენ სიცოცხლის გეშინია, მეშინია სხვების იმედგაცრუების. დამნაშავე არ ხარ ასე რომ ცხოვრობ, დამნაშავე მაშინ იქნებოდი ისე რომ გეცხოვრა როგორც სხვებს მოუნდებოდათ. რა აზრიაქვს მათ ცხოვრებას?! ცხოვრებაში ტვინი სხვამს კითხვებს- გული პასუხობს.  ცხოვრებას არა აქვს აზრი უბრალოდ იცხოვრე, იცხოვრე, იცხოვრე, იცხოვრე….“

საბოლოო ჯამში დიდ რეკომენდაციას გავუწევ, საკმაოდ საინტერესო სანახავია, იმდენად ბევრი მეტაფორაა, ბევრი რამე ერთი ნახვით ვერ გავიგე და კითხვა მაქვს, რომელსაც ისევე მივუბრუნდები, მიყვარს ფილმში ჩადებული დეტალების გაშიფვრა… ხოდოროვსკის ეს შესანიშნავი ნაწარმოები არის საკუთარი თავისადმი მიძღვნილი ხარკი, რომელიც მან საკუთარ თავზე გამუდმებული მუშაობით გამოიმუშავა.

ცოტა სენტიმენტალური

მერამდენე ღამე მთავრდება იმაზე ფიქრში, რომ შენზე ფიქრი არასწორია. ძალიან მტკივა უშენობა მაგრამ არც დაბრუნებაა გამოსავალი. ჩემთვის ნათქვამ ყველა სიტყვაში და ჩემთვის გამოგზავნილ სიმღერებში დატოვე ის, რისი ატანაც ჩემთვის ასეთი მტკივნეულია. კარგი იქნებოდა რომ შემეძლოს გავყვე ამ სიტყვებს და ბოლომდე გამიტაცოს, ბოლომდე გაგიხსენო… მირჩევნია , ამგვარად მოკვდეს ყველა ძველი სიტყვა და შევძლო შენი დავიწყება. მაგრამ არ შემიძლია. დრო ყველაფრის მკურნალიაო, ველოდები და არ მშველის.

სავსე იმედებით.

რამოდენიმე დღის წინ ჩემი მეგობარი მეუბნება – იცი რა, ვცდილობ იმედები არმქონდეს, როგორც კი რაიმეს იმედი მიჩნდება ვცდილობ რომ ჩავიკლა, რადგან ძალიან მეშინია იმედგაცრუების. არადა რომ დავუკვირდეთ პირიქითაა, ამ ცხოვრებას ერთი დღითაც ვერავინ აიტანდა იმედები რომ არ გვქონდეს. იმედი იმის, რომ ვინმე გაგიგებს, რომ ხვალინდელი დღე უკეთესი იქნება ვიდრე დღევანელი, იმედი რომ, ბედნიერი წუთები კიდევ წინაა, თუნდაც იმის იმედი რომ ხვალ უბრალოდ გათენდება.

რთულია იმედგაცრუება, მაგრამ გარდაუალი. ამ წლის ზამთარში ერთი ჭკვიანი ადამიანი გავიცანი, და მახსოვს ვკითხე საყვარელი გამონათქვამი თუ ჰქონდა, ხოდა უცნაურობა მიპასუხა – “ყველა ადამიანი იმედგაცრუებაა”. რა თქმა უნდა არდავეთანხმე, ასეთ რადიკალურ მოსაზრებას, საკუთარი ცხოვრებიდან მოვუყვანე მაგალითები იმ ადამიანებისა რომლებსაც იმედები არ გაუცრუებიათ, მაგრამ საპასუხოდ ციტატა გამიგრძელა რომელიც შემდეგნაირად ჟღერს: “ყველა ადამიანი იმედგაცრუებაა, და თუ არის ვინმე ვისაც ჯერ არ გაუცრუებია იმედი, ესეიგი საკმარისი დრო არ მიგიცია მისთვის”. თავიდან არ ვეთანხმებოდი, მაგრამ ახლა მგონია, რომ მართალია. სხვა ადამიანები იმედებს გამუდმებით გაგვიცრუებენ, ისევე როგორც ჩვენ მათ, მთავარია შეგვეძლოს პატიება და გაგება.

და ყველაზე უფრო მთავარი იცით რა არის? საკუთარ თავს არ უნდა გავუცრუოთ იმედები. ის უნდა ვიყოთ როგორებადაც წარმოგვიდგენია ჩვენი თავები, არ უნდა მივცეთ ყოველდღიურობას იმის უფლება რომ დიადი მიზნები გადაფაროს. უბრალოდ მზად უნდა ვიყოთ იმედგაცრუებისთვის მაგრამ ამავდროულად – სავსე იმედებით.

It’s amazing how a little tomorrow can make up for a whole lot of yesterday.

სახლი

რამოდენიმე დღის წინ მეგობართან საუბრისას აღმოვაჩინე რომ საკთარ სახლზე შეყვარებული ვარ. აქამდე ამაზე არ მიფიქრია, არსებობს ადამიანების ისეთი კატეგორია რომლებსაც არ უყვართ სახლში დროის გატარება და სანაცვლოდ ურჩევნიათ გარეთ გაატარონ დრო, უცხო გარემოში. მე კი იმ ადამიანებს მივეკუთნები საკუთარი ოთახი რომ გამუდმებით ენატრებათ და ერთი სული აქვთ როდის დაბრუნდებიან შინ. მოკლედ, გადავწყვიტე, რომ ამ ბლოგში ჩამოვწერო სია, თუ როგორ შეგვიძლია სახლიდან გაუსვლელად გავერთოთ.

  1. ავაშენოთ კარავი

თვითონ კარავის აშენების პროცესია ძალიან სახალისო და შემოქმედებითი, მაგ დროს უამრავი იდეა მოგდის და როდესაც ბოლოს შენს ქმნილებას უყურებ ძალიან სასიამოვნოა. შედეგად, კარავში შეგიძლიათ წიგნი წაიკითხოთ, მუსიკას მოუსმინოთ ანაც უბრალოდ დაიძინოთ (სამივე გამომიცდია და გირჩევთ :დდ)

2. გამოვაცხოთ ნამცხვარი

თვითონ კეთების პროცესი ძალიან სასიამოვნოა, მითუმეტეს მაშინ თუ რაღაც ახალს აკეთებთ. აქ დავწერ ჩემი საყვარელი ტრიუფელების რეცეფტს, რომელიც უმარტივესი გასაკეთებლია და პარალელურად უგემრიელესი გამოდის.

ერთ ყუთ დაჩა კარაქს ვუმატებთ ჰერკულესის ფანტელებს, რასაც შეიზელს (მშრალი უნდა იყოს მიღებული მასა) დავუმატებთ კაკაოს, ფერის მისაცემად გემოვნებით. შემდეგ ვუმატებთ გატარებულ თხილს, ნიგოზს და შაქარს გემოვნებით ასევე ვანილსაც. შემდეგ მიღებული მასისგან ვაკეთებთ რგოლებს რომელსაც გულში ვუკეთებთ მთლიან ნიგოზს, თხილს ან ნუშს. მიღებულ ბურთულებს საბოლოო ჯამში ამოვავლებთ ქოქოსის ფანტელებში, ანაც კაკაოში. სულ ესაა.

3. დავხატოთ რაიმე

მერე რა თუ მხატვარი არ ხართ, მშვენიერი გასართობია ხატვა…

4. წავიკითხოთ წიგნი

მე რეკომენდაციას გავუწევ “კევინზე უნდა დაგელაპარაკო”-ს ლაიონელ შრაივერის რომანს, რომელიც ამ ზაფხულს წავიკითხე და დღემდე შთაბეჭდილების ქვეშ ვარ.

5. ვუყუროთ ფილმს

6. დავალაგოთ სახლი :3

არვიცი ბიჭებისთვის რამდენად რელაქსაციის შემცველი იქენება ეს პროცესი, და ზოგადად, არვიცი ეს ბოლო პუნქტი რამდენად სწორია რომ დავწერე საზოგადოდ. მაგარამ ჩემი გადმოსახედიდან სახლის დალაგების პროცესი, თავისი შედეგიანად, ძალიან სასიამოვნოა.

ჩემი დაბადება #3

მესამე წელია, რაც დაბადების დღეს ბლოგთან ერთად ავღნიშნავ. ტრადიციას არ ვარღვევ და ჯერ არ გათენებულზე ვცდილობ გავიხსენო განვლილი წელი და შეძლებისდაგვარად შევაფასო. ძალიან საინტერესო გამოდგა 18 წლის ხატიას ცხოვრება, რადგან ამ წელს რადიკალურად შევიცვალე ცხოვრების სტილი. სკოლა-სახლი სკოლა-სახლი როგორც იქნა შეცვალა სრულიად სხვა არსებითმა სახელებმა, რომლებიც უცხო, საინტერესო და ბევრად უფრო დამამახსოვრებელი იყო ჩემთვის. მიუხედავად იმისა, რომ სკოლის დროინდელი მეგობრების სრული თუ არა, უმეტესობის ჩამოშორება ბუნებრივად მოხდა, მაინც გულსატკენია ჩემთვის მათ გარეშე დროის გატარება და რთულია ახალი, უნივერსიტეტის მეგობრების, ისე ახლოს მიღება, როგორც ეს აქამდე კლასელებთან გამომდიოდა. ამ ყველაფრის ფონზე თავს ყველაზე კარგად ის მაგრძნობინებს, რომ საუკეთესო მეგობარი არ დამიკარგავს (ფაქტობრივად ჩემი “სოულმეითი”) და ისევ, ტრადიციულად ერთად ავღნიშნავთ ჩვენს დაბადების დღეს (წინა ბოლოგში მაქვს დაწერილი მაგრამ აქ ისევ განვმეოირდები და ვიტყვი, რომ მე და მონიკა ერთსა და იმავე წელს, თვეს და დღეს დავიბადეთ) საერთო სამეგობრო წრეში.

რგორი იყო 18 წლის ხატია… ალბათ ზარმაცი. მტკიცე, იმედგაცრუებული და მიზანდასახული.

18 წლის ასაკში….

  • ვისწავლე კერვა სამოყვარულო დონეზე და მივხვდი, რომ პროფესიულ დონეზე მჭირდება მისი სწავლა.
  • პირველად ვიყავი ურთიერთობში და ისეთი იყო ვშიშობ უკანასკნელი არ აღმოჩნდეს.
  • გავიჩინე 46 წლის საუკეთესო მეგობარი, რომელიც უუძალიანკარგეს რჩევებს მაძლევს.
  • გავხდი თსუ-ს სოც. პოლის სტუდენტი და მისი წყალობით უფრო უფერული მეჩვენება სამყარო.
  • დავიწყე ქარგვა- ნერვების მშვენიერი სავარცხელი გამოდგა.
  • ნიჰილიზმი შემომეპარა.

ვაგრძელებ 31 ივლისს ამ ბლოგის წერას, რადგან იმ ღამით გაგარძელება არ მაცადეს… აწი უივე 19 წლის ვარ და დიდი არაფერი შეცვლილა.

როცა სიცოცხლე გწყურია

დღეს ბოლოს წინა გამოცდიდან რომ ვბრუნდებოდი სახლში, აბრაზე დიდი ასოებით დაწერილი რეკლამა წავიკითხე “როცა სიცოცხლე გწყურია”. რომელიღაც მინერალური წყლის სლოგანია,მაგრამ მაგას რა მნიშვნელობა აქვს. სიცოცხლის წყურვილზე დავფიქრდი, რომელიც ჩემში დროის სვლასთან ერთად სადღაც უჩინარდება. როგორ მინდა შემეძლოს თითოეული წამით ვტკბებოდე რასაც კი სამყარო იმეტებს ჩემთვის, მინდა იმედებით სავსე ვიღვიძებდე ყოველი დღე და მინდა სამყარო ისეთი იყოს როგორსაც ფილმებში აჩვენებენ. ხშირად ვაკნინებ საკუთარ თავს მხოლოდ იმის გამო, რომ ცხოვრებისგან მაქსიმუმს ვერ ვიღებ და არაფერს არ ვცდილობ. საკუთარი თავი აკვარეუმში მყოფ თევზს მაგონებს სამ წამიანი მახსოვრობით, რადგან იგივე შეცდომებს ვუშვებ რასაც უწინ, საზოგადოების მიერ შექმნილ ჩარჩოებში ვარ მოქცეული და გამბედაობა არ მყოფნის ზღვარი გავარღვიო.

როდესაც პატარები ვართ ყველაფერი მარტივი და შესაძლებელი გვეჩვენება. ამიტომაც ვაშენებთ ძალიან დიდ, ლამაზ და შთამბეჭდავ ოცნების კოშკებს. მაგალითად მე ყოველთვის მეგონა, რომ მარსიდან დავუქნევდი ხელს დედამიწას. სულ სხვა ფერებში ვხედავდი სამყაროს. მერე კი უბრალოდ გავიზარდე და ასე მაღლა ატყორცნილი, საკუთარი კოშკის სახურავზე ვიყავი, რომ უეცრად ჩემი კოშკი წაბარბაცდა და დაინგრა. მე კი მის ნარჩენებში მოვყევი და გავიჭედე. რთულია კოშკის ნანგრევებზე პატარა სახლის აშენება რომელიც შენს შესაძლებლობებს სულაც არ აღემატება და იცი, თავს უკეთესად გაგრძნობინებს. მაგრამ ძნელია დაიწყო განადგურებულმა რაიმეს შენება, რთულია გჯეროდეს ისევ რაღაცის გამეტებით. და როდესაც იმედები ქრება, სიცოცხლის წყურვილიც სადღაც იკარგება,მიუხედავად იმისა რომ იცი უწყლოდ დიდი დღე არ გიწერია.